STRONGS NT 1265: διαμένω

διαμένω; (imperfect διεμενον); 2 person singular future διαμένεις (Hebrews 1:11 Knapp, Bleek, others, for Rec. (G L T Tr WH others) διαμένεις); 1 aorist διεμεινα; perfect διαμεμένηκα; to stay permanently, remain permanently, continue, (cf. perdure; διά, C. 2) (Philo de gigant. § 7 πνεῦμα θεῖον μένειν δυνατόν ἐν ψυχή, διαμενεῖν δέ ἀδύνατον): Galatians 2:5; opposed to ἀπόλλυμαι, Hebrews 1:11 from Psalm 101:27 (); with an adjective or adverb added denoting the condition: διεμεινε κωφός, Luke 1:22; οὕτω, as they are, 2 Peter 3:4; to perservere: ἐν τίνι, Luke 22:28. (Xenophon, Plato, and subsequent writings.)

Forms and Transliterations

διαμεινη διαμείνη διαμείνῃ διαμεμενηκοτες διαμεμενηκότες διαμενει διαμενεί διαμένει διαμενεις διαμένεις διαμενούσι διαμένων διέμενε διεμενεν διέμενεν diameine diameinē diameínei diameínēi diamemenekotes diamemenekótes diamemenēkotes diamemenēkótes diamenei diaménei diameneis diaméneis diemenen diémenen

Links

Interlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts